Home
Vertalingen
Stukken
Strips
Genealogie
CV
Links
Zoek

de Volkskrant van 25 maart 1986, Kunst, recensie

Muziekserie van KRO lijkt per pauselijk decreet samengesteld

KRO-concert: Puccini, Rossini. Solisten: Yoko Watanabe Grimaldi, Annett Andriesen. Ans van Dam, Rachel Ann Morgan, Dino di Domenico, Willard White, e.a. Uitvoerenden: Radio Filharmonisch Orkest, Groot Omroep Koor, Jongenskoor van de St. Bavo te Haarlem. Dirigent: Sergiu Comissiona. In: Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht. Radio: 30 maart, 12.30 uur, Radio. 4.

Terwijl zich uit het drijfzand van de Radio-4-programma's steeds meer het gas van de vertrossing losmaakt begint de KRO zich steeds meer te hullen in een geur van heiligheid.

Vooral de afdeling klassieke muziek spant zich overdreven in om haar activiteiten van een katholieke signatuur te voorzien. Dat de uitzendingen ook nog kwaliteit en oecumenische gedachten bieden, pleit voor het gezond verstand en de vindingrijkheid van de programmamakers.

Zo is er stevig vaart gezet achter een tien jaar geleden geïnitieerd platenproject met de liturgie van de Goede Week: de negentien platen tellende serie, waarop Gregoriaans en meerstemmige Renaissance-muziek elkaar afwisselen, werd vorige week gepresenteerd.

In september brengt de 60-jarige KRO drie concertuitvoeringen van de opera St. François d'Assise, Olivier Messiaens van wijwater druipende meesterwerk. Een ambitieuze onderneming, waaraan wordt meegewerkt door twee radio-orkesten, het Groot Omroep Koor en het Nederlands Kamerkoor. Voorzien zijn uitvoeringen in Bonn, Utrecht, en Perugia of Assisi.

Het afgelopen seizoen stond de KRO-concertserie in het Utrechtse Muziekcentrum Vredenburg helemaal in het teken van de identiteitsbevestiging. In zes concerten kwamen zelden uitgevoerde religieuze koorwerken en opera's uit het oeuvre van grote componisten aan de orde. De serie werd zondag besloten met Puccini's Suor Angelica en het Stabat Mater van Rossini, waarmee zowel de voordelen als de beperkingen van de formule werden aangetoond.

Een voltreffer was Puccini's mirakelspel Suor Angelica, evenals de andere opera's in deze serie uitgevoerd in concertvorm. Deze eenakter is afkomstig uit het drieluik Il Trittico uit 1918, waarin het omlijst werd door het overspeldrama Il Tabarro en de komedie Gianni Schicci. Il Trittico wordt zelden in zijn geheel opgevoerd, en Suor Angelica is dan gewoonlijk het deel dat weggelaten wordt. Het verhaaltje over Angelica, de kloosterzuster die zichzelf vergiftigt, als zij verneemt dat haar onwettig kind gestorven is. maar berouw krijgt en vervolgens door engelen ten hemel gedragen wordt, is ook wel erg zoetig en melodramatisch.

Omdat de handeling zich afspeelt in een nonnenklooster zijn er geen mannenrollen (precies het omgekeerde was het geval in Massenets Jongleur de Notre-Dame, waarmee deze KRO-serie opende). Puccini's muziek, licht van toon, is daarmee in overeenstemming. Dirigent Sergiu Comissiona ontlokte koor en orkest ingehouden nuances, waardoor een al te grote zoetsappigheid vermeden werd. Daardoor kwamen ook de enkele explosieve momenten des te scherper naar voren. Tegenover die interpretatie stelden de vocalisten bijdragen van wisselend gehalte. De titelrol werd gezongen door de Japanse sopraan Yoko Watanabe Grimaldi. Haar techniek en volume zijn fabelachtig, maar in de dramatische passages nam ze veel risico's, met een paar onprettig wiebelende aanzetten als gevolg. De partij van Angelica's tante was voor Annett Andriessen gewoon te laag. Tussen de vijf zangeressen die de talrijke kleinere rollen voor hun rekening namen maakte vooral Rachel Ann Morgan met haar strakke, fraaie geluid een gunstige indruk.

De geur van wierook die Suor Angelica achterliet werd snel en effectief verdreven door Rossini's Stabat Mater. Het religieuze gehalte van de onbekommerd huppende ritmes waarin Rossini het merendeel van de treurige Stabat Mater-teksten heeft getooid is buitengewoon twijfelachtig. Door het triomfaal gebrul van het Groot Omroep Koor in de slotfuga, en de smakeloze wedijver tussen Watanabe en Andriessen werd het een wel heel aardse geschiedenis. Een theatraal, maar in de grond stomvervelend stuk, dit Stabat Mater. Als je tot dergelijk werk je toevlucht moet nemen, wordt het programmeren-per-pauselijk-decreet een aanvechtbare aangelegenheid.


© Frits van der Waa 2006