de Volkskrant van 9 april 1987, Kunst, recensie
Gitaartrio ook elektrisch versterkt nog beschaafd
Chiel Versterkt: muziek van Chiel Meyering door het Amsterdams Gitaar Trio, m.m.v. Esther Apituley,
altviool. In de IJsbreker, Amsterdam. Herhalingen in Utrecht (12/4), Groningen (15/4), Haarlem (23/4)
en Maastricht (26/4).
Drie klassieke gitaren worden – zo staat het op mijn blaadje – "op popniveau versterkt, via
het PA-systeem Master Blaster". Dan wordt het snel donkerder in de zaal en de luidsprekers beginnen
metalige geluiden uit te stoten. 0 hemeltje, waar had ik de Ohropax ook al weer gelaten?
Gelukkig, de trommelvliezentortuur blijft uit. Al is het geen alledaags concert, beschaafd blijft
het wel. Chiel Versterkt, een project van het Amsterdams Gitaartrio, is opgebouwd rondom de
gitaarmuziek van Chiel Meyering, de 33-jarige Nederlandse componist, wiens
enorme produktiviteit hem nog wel eens een eervoUe vermelding in het Guinness Book of Records
zal opleveren.
Meyerings veelschrijverij heeft (voorzover bij te benen) nog niet geleid tot geniale meesterwerken,
maar zijn muziek is altijd geïnspireerd, vitaal en onderhoudend. En dat geldt zeker voor zijn
gitaarmuziek, waarin zich meer dan in zijn andere werk de ex-popmusicus verraadt. Met hun ritmische
begeleidingsfiguren, gehamerde akkoorden, en snelle solo-loopjes klinken die stukken dikwijls als
effectief aan elkaar gemonteerde fragmenten uit jam-sessies.
Speciaal voor dit programma schreef Meyering vier nieuwe stukken, die samen met een aantal oudere
werken zijn ingebed in "klankschappen", opnames uit het archief van sonoloog en geluidsverzamelaar
Floris van Manen.
Het idee van zo'n "totaalcompositie", compleet met sfeervolle belichting, roept soms de lang
vervlogen jaren zestig, en in het bijzonder de inmiddels belegen muziek van Pink Floyd voor het
geestesoor. Maar het programma bevat genoeg oorspronkelijke ideeën om die associatie te ontzenuwen,
en Meyerings werk heeft niets zweverigs. Zijn muziek is eerder lichamelijk dan cerebraal, en dat komt
door de – overigens perfect uitgevoerde – elektrische versterking nog beter tot zijn recht.
Gastspeelster in dit programma is altvioliste Esther Apituley. Meyering heeft haar bedacht met een
stuwend solostuk, Esther in Germany, waarin zo te horen de oude Bach een behandeling met de
gehaktmolen ondergaat.
Ook Vivaldi wordt niet gespaard. Van Manen en trio-aanvoerder Johan Dorrestein, tevens de bedenker
van deze geluidservaring, hebben de Vier Jaargetijden langs elektronische weg gemangeld en
samengeperst – een subtiele referentie aan de Jaargetijden-bewerking voor drie gitaren,
waarmee het ensemble zijn grootste bekendheid heeft verworven.
In Meyerings Dreamtime worden de versterkte gitaren gekoppeld aan effectapparatuur, die aan
elke toon lange, ijle elektronische slierten hangt. Weemoedige muziek wordt onderbroken door fel
getokkelde noten, en door getrommel op snaren en kast. Een soort New Age Music, maar dan wel een heel
verontrustende variant.
© Frits van der Waa 2006
