Home
Vertalingen
Stukken
Strips
Genealogie
CV
Links
Zoek

de Volkskrant van 09-04-1996, Pagina 6, Kunst, recensie

Archibudelli laat tonen te vaak langs elkaar schurken

Wolf, Ravel en Reger, door Archibudelli, m.m.v. George Pieterson. Concertgebouw, Amsterdam.

Het concert dat Archibudelli, het strijkersclubje rond cellist Anner Bijlsma en violiste Vera Beths, zaterdagavond gaf had veel weg van een geanimeerde discussie met versprekingen. Bijlsma en de zijnen halen weliswaar het onderste aan expressie uit de kan, maar krijgen vaak het lid van de onzuiverheid op de neus. Dit soort strijd tussen willen en kunnen kan een uitvoering extra spanning geven, het effect was nu onbehaaglijk. Al te dikwijls klonken er tonen die zich eerst langs elkaar moesten schurken voordat ze een akkoord bereikten.

Wolfs Italienische Serenade en Regers Klarinetkwintet bevatten dan ook de nodige wispelturigheden. Vooral het Klarinetkwintet waait harmonisch gesproken alle kanten uit. Hoewel George Pieterson zijn tonen prachtig in het woelige strijkersweefsel priemde, blijft dit stuk een beetje een gewrochte affaire. Pas in het slotdeel krijgt de klarinet van Reger de buitelingen toebedeeld waar hij recht op heeft.

Daardoor stond het stuk daartussen, Ravels Sonate voor viool en cello, op eenzame hoogte. Want de echtelieden Beths en Bijlsma zijn in alle opzichten aan elkaar gewaagd, en hoewel ook zij de muzikale essentie hoger stellen dan oppervlakkige schoonheid, triomfeerde in dit kat-en-muisspel van karige lijnen de geest wel degelijk over de materie.


© Frits van der Waa 2006