de Volkskrant van 09-05-1998, Pagina 11, KUNST, recensie
Broer en zus Meyer doen op de klarinet niet voor elkaar onder
Werk van Arnold, Copland, Handy, Stravinsky, Bernstein en Goodman,
door Sabine en Wolfgang Meyer, Nieuw Sinfonietta Amsterdam o.l.v.
Jurjen Hempel en de Ebony Band o.l.v. Werner Herbers. 7 mei,
Concertgebouw.
Onder musici heb je virtuozen en virtuozen. De ene soort is het meest
algemeen: dat zijn de acrobaten, de jongleurs met noten waarbij je je
verbluft afvraagt hoe het mogelijk is dat er nooit iets misgaat. De
tweede soort is zeldzamer: hun virtuositeit ontstijgt aan
kunstenmakerij; ze dient slechts de kunst en krijgt daardoor merkwaardig
genoeg iets vanzelfsprekends. Voor verbazing is er dan geen ruimte meer,
alleen maar voor bewondering en genot.
Klarinettiste Sabine Meyer en haar broer Wolfgang horen
ontegenzeggelijk tot de tweede soort. Ze bekleedden weliswaar de
hoofdrol, donderdagavond in de Grote Zaal van het Amsterdamse
Concertgebouw, maar voorop stond toch het altijd weer spannende avontuur
van het samen musiceren. En wat dat betreft hadden ze aan Nieuw
Sinfonietta Amsterdam en de Ebony Band eersterangs gesprekspartners. Zo
het concert al een hoofdpersoon had, was het wijlen Benny Goodman, de
jazzklarinettist die graag uitstapjes maakte naar de gecomponeerde
muziek.
Het concert was het startschot van Een weekend met Sabine Meyer, een
mini-festivalletje dat vandaag en morgen wordt voortgezet in de Kleine
Zaal, met optredens van het Trio di Clarone en het Bläserensemble
Sabine Meyer. Naast Mozart, Weber en Beethoven wordt een aantal
twintigste-eeuwse stukken uitgevoerd, waaronder een nieuw werk van Guus
Janssen, Basset.
Wie de opening gemist heeft, zal zich tevreden moeten stellen met de
cd Hommage to Benny Goodman die toevallig deze week is uitgekomen bij
EMI (7243 5 5665225), waarop de beide klarinettisten ditzelfde programma
uitvoeren met de Bamberger Symhoniker onder Ingo Metzmacher. Een
cd-opname mag je eigenlijk niet vergelijken met een live-concert, maar
met de riante klanken van Nieuw Sinfonietta en de Ebony Band nog vers in
het geheugen vond ik het spel van de Bambergers wel erg sec. Maar de
kwaliteiten van broer en zus Meyer en de naadloze cross-over van jazz
naar gecomponeerde muziek komen even goed naar voren als bij hun
Amsterdamse optreden.
De kruisbestuiving tussen de twee genres komt het best naar voren in
de luidruchtige Prelude, Fugue and Riffs van Leonard Bernstein, maar
het hoogtepunt was toch wel Stravinsky's Ebony Concerto, waarin Werner
Herbers zijn Ebony Band een swingende precisie en perfect afgewogen
kleurcontrasten ontlokte.
De klarinetconcerten van de Engelsman Malcolm Arnold en de Amerikaan
Aaron Copland zijn daarbij vergeleken aan de brave kant, maar bieden de
solist wel alle ruimte. Sabine Meyer nam Copland voor haar rekening,
nadat haar broer in Arnolds concert had laten horen dat hij in genen
dele voor haar onderdoet. Zijn toon is iets slanker, maar zijn spel
heeft diezelfde natuurlijke adem, of het nu gaat om buitelende capriolen
of fluweelzachte, zangerige lijnen. Zelfs in de decibels van de vijf
Goodman-arrangementen, die het noodzakelijk maakten de solisten te
versterken, wisten broer en zus Meyer, nu in spirituele dialogen
verwikkeld, het rijkgeschakeerde spectrum van de klarinetklank uit te
buiten, zonder aan fijnzinnigheid in te boeten.
© Frits van der Waa 2006
