Home
Vertalingen
Stukken
Strips
Genealogie
CV
Links
Zoek

de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 13 oktober 2008

Tekenfilmfiguren en diertjes bij Disneyficatie van Rossini

La Cenerentola, opera van Rossini door de Nationale Opera. 10 oktober, Muntschouwburg, Brussel. Herh.: t/m/ 22/10.

Al meteen bij het begin van de jongste enscenering van La Cenerentola dribbelt er een kangoeroe over het toneel van de Brusselse Muntschouwburg. Herstel: het is een muis – of beter gezegd, een verklede acteur, die samen met vijf knagende collega's in vrijwel elke scène van beeld van Rossini's Assepoester-opera opduikt. Die muizenplaag is een toevoeging van de Spaanse regisseur Joan Font. Het geval wil namelijk dat Rossini's librettist Jacopo Ferretti in 1816 de beesten, samen met de pompoen die een koets werd, de toverende petemoei en het glazen muiltje, heeft weggeschreven uit het verhaal. In dit dramma giocoso komen geen bovennatuurlijke elementen meer voor. Ter compensatie liet Ferretti de prins van kleren wisselen met zijn kamerheer, zodat nog minder te twijfelen valt aan de oprechte liefde van Cenerentola, die valt voor de vermomde prins, en aan het snobisme van de stiefzussen.

Font en zijn ontwerper Joan J. Guillén hebben Ferretti's wijzigingen blijkbaar niet helemaal kunnen verkroppen, want ze hebben ook de filosoof Alidoro, die in plaats is gekomen van de petemoei, uitgerust met een tovenaarsjas vol manen en sterren. De hele cast loopt trouwens rond in fleurige schertskostuums en raar gekleurde pruiken die ontleend lijken aan de bekende tekenfilmversie van dit verhaal. Daarmee vallen ook de muizen op hun plaats, want bij de Disneyficatie waaraan Rossini hier is onderworpen mochten vertederende diertjes natuurlijk niet ontbreken.

Die hele aankleding, inclusief ingenieuze decors, oogt fraai, maar verhult tegelijkertijd hoe bitter weinig Font als regisseur met het verhaaltje en de personages gedaan heeft. Misschien is dat wat veel gevraagd – Rossini's opera's blinken nu eenmaal niet uit door diepgang. Maar desondanks ontbreekt het vooral titelrolvertolkster Silvia Tro Santafé ten enenmale aan karakter en speciaal aan lieflijkheid, al imponeert ze met haar vertolking van Rossini's tierlantijnen. De twee stiefzussen, gezongen door de tweeling Raffaella en Giorgia Milanesi, de stiefvader (Donato di Stefano) en de verklede kamerheer (Lionel Lhote) gedragen zich soms als tekenfilmfiguren, maar vaker als ouderwetse operazangers die frontaal en zonder verpinken de zaal toezingen. Javier Camarena is als de beminnelijke prins nog het meest overtuigend, daarbij geholpen door zijn bekoorlijke, tot in de hoogste hoogte ongebroken tenorgeluid.

Alle zangers hebben goed gesmeerde kelen en het orkest van de Munt pendelt voortvarend van ouverture naar finale en slaat piccolospijkers in rap tempo op de kop. Dat daarbij de linker- en de rechterhelft van de orkestbak een enkele maal het contact met elkaar dreigen te verliezen mag het avondje onbekommerd vermaak niet deren.


© Frits van der Waa 2008