de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 24 december 2008 (pagina K20)
Ongewoon maar niet onlogisch
Sjostakovitsj en Britten door Pieter Wispelwey en Sinfonietta Cracovia olv Jurjen Hempel.
Channel Classics.
Voor de derde keer in zijn carrière heeft cellist Pieter de Derde Suite van Benjamin Britten op
de plaat gezet. De vorige keren was dat steeds samen met zijn twee voorgangers, nu heeft hij het werk
gecombineerd met het Tweede Celloconcert van Sjostakovitsj.
Een ongewone, maar niet onlogische combinatie: beide stukken zijn namelijk geschreven voor de befaamde
cellist Mstislav Rostropovitsj – en voorts waren de beide componisten bevriend met elkaar. Volgens
het cd-boekje zou Britten zelfs Sjostakovitsj' initialen DSCH in de muziek verstopt hebben, maar
die zijn dan wel erg goed gecamoufleerd; het BACH-motief is wel duidelijk hoorbaar.
Wispelwey, die zich beide stukken inmiddels door en door eigen heeft gemaakt, laat een doorleefd geluid
horen, met groots uitgezongen, soms over elkaar heen vallende lijnen, bij wijlen afgewisseld met venijnige
staccatotonen. In het concert wordt hij uitstekend gesteund door Jurjen Hempel en zijn Poolse stoottroepen,
waaronder vooral de hoornbrigade uitblinkt.
Debussy en Poulenc, door Jean-Quihen Queyras en Alexandre Tharaud. Harmonia Mundi.
Lichtheid en vertier kenmerken de Debussy- en Poulenc-vertolkingen van cellist Jean-Quihen Queyras en zijn
pianopartner Alexandre Tharaud. Queyras houdt zowel in geschrift als in klank een uitvoerig pleidooi voor
al datgene wat beide componisten verbindt. Het neemt niet weg dat het werk van Debussy zich op een ander,
je mag wel zeggen hoger, plan afspeelt dan de soepele, goedmoedige en zelfs exuberante muziek van zijn
jongere landgenoot. De overgang van Poulencs Suite naar het Scherzo van Debussy doet aan als een lichte
aardverschuiving. En dan is dat nog wel een vrij pril werk van Debussy, anders dan zijn Sonate waarmee de
cd opent en die diepgang paart aan sublieme verleidingskunst.
Brahms en Bach, door Sonia Wieder-Atherton en Imogen Cooper. RCA. (2 cd's).
Bij het realiseren van de tweestemmige passages in het arrangement van Bachs aria Jesu der du meine
Seele moet de opnametechnicus zo te horen een handje geholpen hebben. Afgezien daarvan klinkt de
combinatie van Bach en Brahms op de cd van de Amerikaans-Franse celliste Sonia Wieder-Atherton en pianiste
Imogen Cooper heel natuurlijk. De drie sonates van Brahms vormen de hoofdschotel. Wieder-Atherton ontplooit
in Brahms een donkere, diepbruine toon, die in de strijd met de piano af en toe het onderspit delft –
wat er op wijst dat de technici er niets aan hebben opgekrikt.
Vivaldi: Celloconcerten, door Han-Na Chang en London Chamber Orchestra olv Christopher Warren-Green. EMI.
Vivaldi: Celloconcerten II. Christophe Coin en Il Giardino Armonico olv Giovanni Antonini. Naïve.
Temperament kan de Koreaanse Han-Na Chang niet ontzegd worden. In haar vuurwerkvertolkingen van Vivaldi's
celloconcerten neemt de 26-jarige leerlinge van Rostropovitsj de tempi soms wel anderhalf keer zo hoog als
collega Christophe Coin, die naar verhouding wat braaf overkomt. Toch is de op historische inzichten
gegrondveste benadering van Coin en zijn Italiaanse orkestje uiteindelijk verfijnder, subtieler en daarom
preferabel.
© Frits van der Waa 2008
