de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 28 januari 2010
Gepassioneerde aspecten van de cello
Dutch Cello Sonatas vol. 2: Röntgen en Van Goens, Doris Hochscheid en Frans van Ruth. Audiomax.
Pablo Casals geldt nog steeds als de grootste cellist aller tijden, en je kunt horen dat Julius Röntgen in zijn speciaal voor de beroemde Catalaan gecomponeerde Cellosonate op.56 dan ook zijn beste beentje voor heeft gezet. Röntgen, de Duitser die een Nederlands componist werd, opent met een behaaglijk zingende openingsmuziek, maar legt in het tweede deel een reeks riffs neer waar menige rockband zijn voordeel mee zou kunnen doen. Vervolgens exploreert hij de elegische en gepassioneerde aspecten van de cello. Dat alles in een romantisch idioom dat in 1907 al niet zo modern meer was, maar dat doet er een eeuw later eigenlijk al evenmin toe als toen.
Celliste Doris Hochscheid en pianist Frans van Ruth hebben terecht dit prachtstuk als opening gekozen voor hun tweede cd met Nederlandse cellomuziek. De andere, zes jaar eerder gecomponeerde Röntgen-sonate op de cd maakt een iets vlakkere indruk, in weerwil van het intense cantabile van Hochscheid en de solide, maar even bevlogen ondergrond van Van Ruth.
Ook de Cinq morceaux, met charmante muzikale portretjes van personages uit The Tempest, zoals een struikelende Caliban, zijn ten onrechte veronachtzaamd. Drie korte werkjes van Daniel van Goens bieden een aangename kennismaking met deze vergeten negentiende-eeuwse componerende cellist.
Rachmaninov en Tsjaikovski, door Lang Lang, Vadim Repin en Mischa Maisky. DG.
Het gaat af en toe wel erg van bam bam bij pianist Lang Lang en ook zijn strijkende kornuiten Vadim Repin (viool) en Mischa Maisky (cello) weten hoe ze het uiterste uit hun instrument moeten wringen. Maar voor Tsjaikovski's Pianotrio, een stuk met een lengte van meer dan drie kwartier, moet je ook wel wat uit de kast halen. Aan expressie, of beter gezegd expressiedrang, geen gebrek. Dit zijn natuurlijk topmusici, maar de uitvoering van ons eigen Osiris Trio, anderhalf jaar geleden uitgebracht, is eigenlijk beter.
Philippe Gaubert: Chamber music. Trio Wiek. Fuga Libera.
Philippe Gaubert (1897-1941) was een uitstekend fluitist, die carrière maakte als dirigent, en daardoor als componist wat in de marge is geraakt. Nou ja, zijn muziek was ook niet heel baanbrekend – maar wel smaakvol en heel Frans. Pech alleen dat hij veel voor fluit heeft geschreven, een instrument dat zeker in grote doses wat fezelig kan klinken. Christina Fassbender houdt dat aspect het grootste deel van de tijd op loffelijke afstand. Toch is het leuker als de cello van Justus Grimm erbij komt. Vooral in Trois Aquarelles hoef je de fluit in gedachten alleen maar door een viool te vervangen om een prima pianotrio te krijgen.
© Frits van der Waa 2010
