de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 19 november 2012
Door Kim Savelsbergh ontstijgt Manon aan middelmaat
Manon, van Massenet, door Opera Zuid. 16/11, Theater aan het Vrijthof, Maastricht Tournee t/m 13/12
Wuft, belust op luxe en wispelturig in de liefde. Dat is Manon Lescaut, de protagoniste van Jules Massenets opera Manon. Die eigenschappen sturen de intrige en waren voor Lotte de Beer, die het werk bij Opera Zuid regisseert, aanleiding om het toneel van handeling te verplaatsen van de 19de eeuw naar een entourage vol glamour en glitter zoals wij die kennen – zeg maar de wereld van RTL Boulevard.
Die decorwisseling doet Massenets werk geen kwaad, want dat heeft eigenlijk ook niet al te veel diepgang. Naast hopsafalderamuziek klinken lichtvoetige arietta's, fraaie tekeningen van couleur locale en lyrische ontboezemingen. Soms wijkt de zang voor het gesproken woord, wat een gekunstelde indruk maakt.
Zoals dikwijls is Opera Zuid erin geslaagd met beperkte middelen een aansprekende productie te maken. Maar het is uitsluitend aan de titelrolvertolkster te danken dat de voorstelling de middelmaat ontstijgt. Sopraan Kim Savelsbergh, die al in uiteenlopende producties van Opera Zuid te zien was, schittert hier in vele gedaanten: als het naïeve meisje met vlechtjes, als mondaine woonwagenkampbewoonster, als vrouw van de wereld, en ten slotte als verzwakte en doodzieke gevangene. Met haar frisse en lenige stemgeluid houdt ze de rijkelijk voorhanden melodramatiek op afstand.
Dat lukt haar tegenspeler Des Grieux, de Spanjaard Rafael Vázquez Sanchís, veel minder goed. Of hij nu een habijt aan heeft of een ruitjeshemd, met zijn krachtige, maar snerpende tenorstem en zijn eenzijdige lichaamstaal komt hij niet los van zijn eigen zangerspersoonlijkheid. Beter vergaat het de enige BN'er van de cast, Marco Bakker, die de ietwat stijve, hardvochtige vader van Des Grieux adequaat neerzet. Het Limburgs Symfonie Orkest geeft de muziek niet helemaal kreukvrij gestalte, zij het wel in geuren en kleuren.
Met een paar visuele accenten plaatst De Beer wrange vraagtekens bij de oprechtheid van de liefde. Actiescènes en een hilarische fotoshoot in het klooster leveren vaart. Ondanks de veel donkerder tweede helft zijn het toch vooral de suikerspinkleuren, de reusachtige cadeauverpakkingen en de groteske modeshow waarop kostuumontwerper Jorine van Beek zich uitgeleefd moet hebben, die sfeerbepalend zijn voor deze enscenering.
© Frits van der Waa 2012
