de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 24 juni 2015
Superieur muzikantendom
Mahan Esfahani: Time Present and Time Past. DG.
Anders dan veel van zijn collega's, voor wie de klavecimbelmuziek ongeveer ophoudt bij Bach, heeft Mahan Esfahani een open oor voor eigentijds werk. Esfahani is geboren in Teheran en opgegroeid in de States, wat misschien zijn bereidheid om grenzen te overschrijden verklaart. Zijn nieuwste cd is een soort geloofsverklaring: muziek van Bach, Scarlatti en Geminiani wordt afgewisseld met werk van Górecki en Reich. Ook Concerto Köln maakt die sprong van tweeënhalve eeuw schijnbaar moeiteloos.
Spectaculair zijn de verbijsterende faseverschuivingen van Steve Reichs Piano Phase, die Esfahani realiseert door met een bandopname van zichzelf te spelen. Rode draad in het barokke werk is La Follia, een veelgebruikt ostinato-gegeven dat in eindeloze variaties rondjes draait door hetzelfde akkoordenschema. Maar de cd is allereerst bijzonder door Esfahani's superieure muzikantendom. Met bruisend spel rekent hij af met het imago van de monotone tingeltangelkast dat het klavecimbel toch altijd nog een beetje aankleeft.
Donizetti: Les Martyrs. Orchestra of the Age of Enlightenment olv Mark Elder. Opera Rara (3 cd's).
Het label Opera Rara heeft in veertig jaar tijd zo'n honderd cd's uitgebracht met veronachtzaamde opera's. De jongste release is Les Martyrs van Gaetano Donizetti, die veel vergeten opera's heeft gecomponeerd en dus een belangrijke plaats inneemt in de catalogus. Onder Mark Elder - vorige maand nog goed voor een schitterende Berlioz bij De Nationale Opera - leveren het Orchestra of the Age of Enlightenment en een keur aan solisten een behartigenswaardige uitvoering.
Les Martyrs, de Franse versie van de ook zelden uitgevoerde opera Poliuto, gaat over de vroege christenen in Armenië. Aan het eind worden de protagonisten opgegeten door de leeuwen, maar vanuit het martelarenperspectief is dat dus een happy end. Het is te horen dat Donizetti de deunen zo uit zijn mouw schudde, zonder veel aandacht voor karaktertekening en inhoud, maar de muziek die in de laatste akte een bekering luister bijzet, is zonder meer hemels te noemen.
Schumann: Pianotrio's. Voces Intimae. Challenge.
Als om te demonstreren dat muziek niet staat of valt bij het gereedschap maar bij goed spel, gebruikt het trio Voces Intimae anders dan bij zijn vorige Schumann-cd nu weer moderne instrumenten. Twee werken van Robert worden voorafgegaan door het nog net wat subtielere pianotrio van Clara Schumann. Het is vooral het donzige, uiterst fijnzinnige toucher van pianist Riccardo Cecchetti dat het spel van dit trio doet afsteken tegen dat van vergelijkbare ensembles.
© Frits van der Waa 2015
