de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 7 oktober 2015
De schatkist van Alamire
L'héritage de Petrus Alamire. Huelgas Ensemble olv Paul van Nevel. Cypres.
De mooiste muziekhandschriften van de vroege 16de eeuw kwamen uit het atelier van Petrus Alamire. Deze Antwerpse ondernemer was van vele markten thuis, maar de toonkunst was zijn corebusiness, en de manuscripten bevatten dan ook de beste muziek van die tijd.
Paul van Nevel en zijn Huelgas Ensemble hebben zes missen uit deze schatkist gelicht. De keus reikt van de nagenoeg onbekende Johannes Sticheler tot de onvolprezen Josquin Desprez. Slimme keus: van elke mis klinken hier het Sanctus en het Agnus, het uitbundigste en het meest ingetogen deel. Het resultaat is een soort The Best Of... uit de piekperiode van de renaissancemuziek. Alleen al de Missa supra la sol mi fa re van Robert de Févin, waarin de vijf tonen uit de titel als een soort muzikaal DNA in alle stemmen verweven zitten is een klein mirakeltje. De uitvoering – live opgenomen – is ook nog eens om door een ringetje te halen.
Robin de Raaff: Waiting for Miss Monroe. Nederlands Kamerorkest olv Steven Sloane. Challenge (2 cd's)
Een van de speerpunten van het Holland Festival 2012 was Robin de Raaffs Marilyn Monroe-opera op een libretto van Janine Brogt.
In drie bedrijven zoekt de opera naar de achterliggende psychologie van de filmster die te gronde ging aan haar hectische leven. Het middelpunt is het – historische – moment waarop Monroe Happy Birthday zingt voor John F. Kennedy. Pluspunt is dat het eeuwige zingzeggezang dat veel contemporaine opera's zo saai maakt, vermeden is.
Minpunt, of beter keerzijde, is de hoge graad van agitatie – en daarmee onverstaanbaarheid – van de muziek, die bovendien vaak buiten gebaande tonale paden treedt. In de instrumentale gedeelten is beter te horen hoeveel De Raaff eigenlijk in zijn mars heeft. Laura Aikin zet intussen als stralende Marilyn alle andere zangers in de schaduw
Ensemble Modelo62: modelo moves. Attacca.
Het Haags Conservatorium geldt als het beste van ons land en heeft daarom heeft veel buitenlandse studenten, die na hun afstuderen allerlei interessante initiatieven ontplooien.
Zo ook het tienkoppige Ensemble Modelo62, dat op zijn eerste zelf geproduceerde cd laat horen dat het zowel Haagse als Argentijnse wortels heeft. Het pareltje onder de zeven stukken is ...e mi sovvien... van Diderik Wagenaar, kleurrijk, dansant en helder. Bijna net zo pakkend is Sarabanda van Santiago Santero, door de combinatie van spaarzaamheid en doelgerichtheid. Verder is de Argentinië-connectie weinig overtuigend. De muziek blijft steken in vrijblijvende materiaalverkenningen.
Ook van Gilius van Bergeijk hebben we betere stukken gehoord dan Landschap met rode wolk. Modelo62 verdient betere muziek – want als het om spelen gaat, weet dit clubje absoluut van wanten.
© Frits van der Waa 2015
