de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 13 november 2015
Haitink laat licht schijnen op Schumann
Schumann, door het Chamber Orchestra of Europe o.l.v. Benard Haitink. 11/11, Concertgebouw, Amsterdam. Daar nog 13 en 15/11.
Bijna elk jaar strijkt Bernard Haitink neer in het Concertgebouw om daar met het Chamber Orchestra of Europe een soort minifestival rondom één componist te geven. Na Beethoven en Brahms is nu Schumann aan de beurt.
Bij het eerste optreden, woensdag, gaf Isabelle Faust een voorname lezing van het vioolconcert, strak van toon en groots van temperament. Indrukwekkend waren ook de rondsproeiende tonen in het slotdeel, waarbij Haitink na een draufgängerisch begin in de allengs verstollende harmonieën een toenemende gelijkmatigheid en standvastigheid bewaarde.
Op het podium waar hij al zestig jaar triomfen viert en volgend seizoen na een bijgelegd conflict ook weer voor het Koninklijk Concertgebouworkest zal staan, opende Haitink met Ouverture, Scherzo e Finale, een minisymfonietje dat pittig over het voetlicht kwam. Haitink, wiens 86-jarige verschijning al voldoende is om het publiek in een jubelstemming te brengen, liet ook in de Derde Symfonie een licht op Schumann schijnen dat niet al te opzienbarend was.
Het is ook niet zo eenvoudig om Schumanns nogal aardse, menigmaal wat zwaarwichtige en dichtgekitte muziek de transparantie en magie te verlenen die bij deze dirigent dikwijls als vanzelf uit de vingertoppen lijken te vloeien. Bovendien is de intonatie van het orkest niet haarzuiver, wat een zekere ruigheid teweegbrengt.
Het neemt niet weg dat het verhaal van de 'Rheinische' symfonie aangenaam overzichtelijk bleef en dat er speciale lichtflitsen waren: de scherpe akkoorden die plots opdoemen in het eerste deel, de majesteitelijke contrapuntiek in het vierde deel, en het verrassende clair-obscur in het slotdeel.
© Frits van der Waa 2015
