de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 6 februari 2017
Igor Levit is een heel grote
Beethoven, door Igor Levit.
3/2, Concertgebouw, Amsterdam.
Het gaat niet lang duren of Igor Levit is ook in de Grote Zaal van het Concertgebouw te horen. Afgelopen vrijdag zat hij nog verscholen in de 'kleine' meesterpianistenserie. Maar laat er geen twijfel over bestaan: met zijn 29 jaar is Levit nu al een heel grote. Hij kan gerekend worden tot de Russische school, al is dat betrekkelijk, want hij is op 8-jarige leeftijd verhuisd naar Duitsland, waar hij het grootste deel van zijn opleiding heeft genoten.
Hij combineert in zijn spel het beste van twee werelden: de kracht en het gevoel van de Russische traditie, in toom gehouden door de wat verstandelijker en ingehouden benadering uit West-Europa. Dat alles gedragen door een perfecte techniek.
Levit houdt zich niet uitsluitend aan de gebaande paden: op zijn jongste cd, een driedubbelalbum, combineerde hij Bachs Goldberg-variaties en Beethovens Diabelli-variaties met een 20ste-eeuwse tegenhanger, Frederic Rzewski's The people united will never be defeated.
Levit opende zijn recital met Beethovens Mondschein-sonate, die hij gevoelvol, maar ook met een grote innerlijke rust ten gehore bracht, met fraai aangescherpte accenten in het niet al te guitig gebrachte tweede deel, en subtiele agogische wendingen in het onstuimige derde deel.
In de Diabelli-variaties, met een lengte van bijna een uur de hoofdmoot van het programma, trad het rationele aspect wat meer op de voorgrond. Caleidoscopisch als het werk is, weet Levit met opperste concentratie zijn gehoor toch mee te voeren naar een soort binnenwereld, maar dan in de voorlaatste variatie weer de architectonische aspecten te benadrukken.
© Frits van der Waa 2017
