de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 17 maart 2017
Rooms fondant van Liszt
L'abbé Liszt. Joris Verdin. Le Bricoleur
Halverwege zijn roemruchte carrière als pianovirtuoos en componist ontving de Hongaar Franz Liszt de lagere wijdingen, waarna hij dikwijls werd betiteld als l'abbé Liszt, hoewel hij in feite slechts subdiaken was.
Het vaak religieus getinte werk uit deze tweede periode in zijn leven is onderwerp van een dubbel-cd waarop de Vlaamse organist Joris Verdin de hoofdrol speelt – al zijn de twee grote fugatische werken op het album eigenlijk nog van vóór die tijd en ook niet echt kerkelijk.
Het is jammer dat de akoestiek van de Saint-Sébastienkerk in Nancy wel erg gul meeklinkt in de opname, waardoor de muziek erg doezelig wordt. De tweede cd, opgenomen in de Gertrudiskerk in Bergen op Zoom, klinkt veel directer. Vooral de stukken waarop Verdin het harmonium bespeelt zijn glashelder, en dat geldt ook voor het vrouwenkoor van het ensemble Psallentes. Wat minder is het vioolspel van Guido De Neve, wiens vibrato af en toe licht hysterisch aandoet.
Er zit veel rooms fondant in dit werk, maar de versobering die in Liszts laatste levensjaren inzette, leidt ook hier ten slotte tot een steeds spaarzamere, maar kernachtige expressie.
Ralph Rousseau: A pritty thing. STS.
Over Tobias Hume, een Engelse militair die ook een verdienstelijk componist was, is buiten twee tijdens zijn leven uitgegeven bundels niet al te veel bekend, maar zijn werk is zeer geliefd onder gambaspelers. Ook Ralph Rousseau, die een langspeelplaat aan Hume's muziek heeft gewijd, is een adept.
Voor Rousseau is vinyl het ware medium. De plaat heeft inderdaad een warmer en wat minder scherp geluid dan de cd-versie, maar beide edities klinken prima.
Dat is in de eerste plaats te danken aan de flamboyante Rousseau, die een schat aan tinten uit zijn instrument haalt, van trompet- tot gitaarklanken. Voorop staan natuurlijk de ruisende snaren, waarop hij rinkelende akkoordbrekingen, maar ook melancholieke bespiegelingen ontvouwt. De werken zijn veelal bondig, en zo'n lp duurt heel wat korter dan de vaak erg volle cd's van tegenwoordig, maar Rousseaus pleidooi voor Hume is er niet minder overtuigend om.
John Philip Sousa. Marinierskapel. Naxos.
John Philip Sousa leeft in de Nederlandse muziekgeschiedenis vooral voort in de provocerende kreet 'Leve Sousa!'. Die slaakte criticus Matthijs Vermeulen op 24 november 1918 na een uitvoering van Cornelis Doppers toen al belegen Zuiderzeesymfonie.
Maar misschien wordt met de laatste aflevering van een zestiendelige aan Sousa's werk gewijde cd-reeks een nieuwe bladzijde omgeslagen.
Sousa, een kundig componist van blaasmuziek, had veel meer in zijn mars dan marsmuziek alleen. Prachtig is een soort medley uit zijn operette The Charlatan, en de virtuoos spiralende solopartijen die hij soms door zijn muziek vlecht, zijn uitgesproken spannend.
Het is pakkende, opbeurende muziek en de Marinierskapel der Koninklijke Marine levert topuitvoeringen.
© Frits van der Waa 2017
