de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 29 september 2017
Muiderslot-opera slecht verstaanbaar
De Spiegel uit Venetië, opera van Hendrik Andriessen, door Haarlemse Opera en Conservatorium van Antwerpen. 26/09, Stadsschouwburg, Haarlem. Herh.: Antwerpen (5 en 8/10)
Operazang is lastig te verstaan, zelfs als de voertaal Nederlands is. Dat bleek dinsdag tijdens de boventitelloze opvoering van Hendrik Andriessens De Spiegel uit Venetië. Jammer, want zo gingen er, naast vele details in het rijmende libretto van historica en schrijfster Helène Nolthenius, ook belangrijke plotwendingen nagenoeg aan de toehoorder voorbij.
De komische eenakter, opgevoerd in het kader van het Haarlemse Andriessen-De Klerkfestival, is precies vijftig jaar oud en beleefde indertijd zijn première op televisie. De handeling is gesitueerd in het Muiderslot, waar drost P.C. Hooft de componist Dirk Sweelinck ontvangt. Die is echter gepikeerd doordat de drost alleen in hem geïnteresseerd is sinds hij in Italië faam heeft verworven, en verwisselt daarom van kledij met de stadspijper Floris-Jan, met alle (muzikale) verwikkelingen vandien.
Decor en kostuums trekken de handeling van de 17de eeuw naar onze tijd, en de zangers, studenten van het Antwerps conservatorium, zetten zich onder regie van Albert Bonnema enthousiast in, evenals het door Andrew Wise geleide Holland Symfonie Orkest. Andriessen heeft zijn min of meer neoklassieke idioom doorspekt met allerlei archaïsche stijlcitaten, wat heel goed werkt, al hadden de luit en het klavecimbel wat minder naar een synthesizer kunnen klinken.
Dit operaatje moet in 1967, twee jaar voor de beruchte Aktie Tomaat, ongetwijfeld als belegen en oubollig zijn ervaren, maar dat kun je de destijds 75-jarige componist niet aanrekenen. Integendeel: nu, met terugwerkende kracht, is de charme van De Spiegel voornamelijk gelegen in de montere, wendbare en inventieve muziek. Tijd voor een cd-opname.
© Frits van der Waa 2017
