Hemelse zoetheid
Heaven, door The Gents o.l.v. Peter Dijkstra. 1 maart, Nieuwe Kerk, Den Haag. Herh.: Amsterdam, Roden (7), Haarlem (8), Brielle (9/3).
Zestien mannenkelen, vibrerend in volmaakte eendracht, nu eens breed uitwaaierend, dan weer op fluistersterkte, dat zijn The Gents, het vocaal ensemble dat in 1999 voortkwam uit het Roder Jongenskoor en nog altijd triomfen viert. Als je ze aan de gang ziet begint het jongensachtige een beetje te tanen, maar de klank van het koor is nog steeds helder en fris.
Heaven/back to the roots heet het programma waarmee het gezelschap de komende week rondtoert, en inderdaad ook het Groningse Roden bezoekt, waar het allemaal begon. Maar het is ten dele ook een muzikale terugkeer - een teruggrijpen op eerder gezongen repertoire, onder aanvoering van oprichter Peter Dijkstra, die intussen internationaal carrière heeft gemaakt, maar nog altijd als gastdirigent aan The Gents verbonden is.
Dijkstra, die onder andere het Zweeds Radiokoor leidt, heeft zijn zangers bovendien een aantal stukken uit het noorden voorgezet, zoals drie misdelen van Sven-David Sandström, waarin archaïsche elementen een harmonieus verbond aangaan met glijtonen, licht botsende klanken en andere moderne trekjes. It is so peaceful here now van Christian Engquist en New Heaven van de Nederlander Bart Visman sluiten daar naadloos op aan. Avontuurlijker is het tekstloze Mouyayoum van Anders Hillborg, waarin boventonen opstijgen uit gemurmureer, waar een aantal zangers dan gefloten tonen aan toevoegt. De pulserende, evoluerende klankvelden doen denken aan de minimalistische muziek van Steve Reich.
De pianissimo's van The Gents zijn zo delicaat, dat een onbestemd apparaat in de Haagse Nieuwe Kerk de zachtste passages van een storende bromtoon voorzag. In A stopwatch and an ordnance map van Samuel Barber speelde dat gelukkig geen rol, want aan dat krijgshaftige stuk komen drie pauken te pas. Bij de tweede helft van het optreden wordt de hemelgedachte verder uitgewerkt in nog meer kerkmuziek en een reeks spirituals, wat een tikje eenzijdig uitpakt. Deze collectie doet aan als een hele doos vol taartjes, die bovendien door de componisten en arrangeurs ook nog eens voorzien zijn van een extra dikke laag harmonische suikerstroop. Zoet is lekker, maar je kunt je ook overeten.
© Frits van der Waa 2014
